Ervaringsdeskundige • Gastspreker • Auteur • Podcastmaker • Revalidatiearts

Hoe de moord op mijn zus, mijn levensloop voorgoed veranderde 

Op 1 oktober 2002 werd mijn enige zus, Nadia van de Ven op 25-jarige leeftijd in Utrecht vermoord. Dertien maanden later overleed mijn vader na een kort ziekbed aan kanker. In januari 2004 stond Nadia’s moordenaar Pascal Jacob F., op 30-jarige leeftijd terecht voor de gruwelijkheden die hij had begaan. Het proces duurde 3 dagen en ondanks herhaaldelijk aandringen van de rechters, zei Pascal F. geen woord. Zijn advocaat, betoogde dat hij onschuldig was. Hoe hij aan het Uzi-pistoolmitrailleur en de munitie is gekomen waarmee hij mijn zus heeft vermoord, is tot op de dag van vandaag niet opgehelderd. Gelukkig achtte de rechtbank Utrecht dit geen belemmering om Pascal F. te veroordelen tot een levenslange gevangenisstraf. Helaas werd dit vonnis door het Hof van Arnhem in de hoger beroepszaak in mei 2005 verlaagd naar 20 jaar cel en TBS met dwangverpleging. Onze nachtmerrie was nog maar net begonnen en van  een gevoel van opluchting was zeker nog geen sprake.

Wil je mij beter leren kennen?

Lees dan de introductiecolumn die ik in november 2019 schreef, daarin stel ik mij graag aan je voor!

 

cropped-2017-6-9-Lucinda-scaled-1.jpg

“Het is mijn missie om de gevolgen van traumatische levenservaringen, zoals het verlies van een dierbare door moord, de erkenning te geven die nabestaanden toe komt. De kern van mijn boodschap is dat de nazorg aan nabestaanden van dodelijke geweldsdelicten, te kort schiet. De sociale, financiële en emotionele problemen waar wij tegen aan lopen, worden primair als een individueel probleem gezien. Dit contrasteert pijnlijk met het gegeven dat de kosten van detentie, Tbs-behandeling en de herintegratie naar de maatschappij van (ex-) gedetineerden, bekostigd wordt van gemeenschapsgeld omdat hun herstel wel wordt beschouwd als  maatschappelijk belang.”

De lange termijn gevolgen van moord

De brute moord op mijn zus en het morele onrecht waar wij als nabestaanden bij herhaling mee geconfronteerd werden, waaronder het (in die tijd) nog volledig ontbreken van juridische mogelijkheden om als gedupeerde op te kunnen komen voor je rechten, heeft grote invloed gehad op mijn leven en op het leven van mijn moeder. Minke van de Ven besloot in 2007 als één van de eerste ouders in Nederland een eis tot schadevergoeding in te dienen tegen de moordenaar van haar dochter en zijn ouders.

De civiele rechtszaak van mijn moeder was uniek en dankzij Minke haar niet aflatende strijd voor gerechtigheid, heeft zij zowel in juridisch als maatschappelijk opzicht, een pad gebaand voor andere nabestaanden van dodelijke geweldsdelicten.

De pijnlijke nasleep van de moord op Nadia en het uiterst moeizame verloop van mijn moeder haar civiele rechtszaak is te zien in ‘OverLeven.’ In deze indringende documentaire – een productie van Richard Grootbod – worden mijn moeder en ik gedurende meer dan zes jaar met de camera gevolgd. ‘OverLeven’ verhaalt over diepe wanhoop en over moed. De moed om ondanks alles, stapje voor stapje het vertrouwen terug te vinden dat ondanks het gigantische verdriet, de immense shock en voortdurende gevoelens van wanhoop, er een uitweg is waardoor je je leven opnieuw vorm kunt geven.

Première ‘OverLeven’

‘OverLeven’ ging op 11 oktober 2019 in première in het filmhuis Het Louis Hartlooper complex en werd op 13 oktober 2019 uitgezonden bij RTV Utrecht. Inmiddels is de documentaire te zien op YouTube.

Na het uitkomen van ‘OverLeven’ ben ik mij steeds meer gaan inzetten voor het verbeteren van de (juridisch) achtergestelde positie waar nabestaanden van dodelijke geweldsdelicten ook nu nog in verkeren. Mijn belangrijkste boodschap is dat er in Nederland een miljoenenverslindend vangnet is dat de rehabilitatie van daders en ex-gedetineerden faciliteert en financiert van gemeenschapsgeld. Daarentegen is er nog steeds geen adequaat vangnet om nabestaanden van dodelijke geweldsdelicten te ondersteunen bij het voorkomen van hun arbeidsuitval. 

Waarom het cruciaal is dat de nazorg aan gedupeerde nabestaanden op materiaal en immaterieel vlak verbeterd moet worden, licht ik toe tijdens gastlezingen, in mijn columns en sinds kort in ‘Levenslang Kwetsbaar’ de podcastserie die ik op de 20e sterfdag van mijn zus startte en waarin ik spreek over de lange termijn gevolgen van moord. Uiteraard zoek ik ook actief het gesprek over dit onderwerp op met voorzitters, bestuurders, politici en  beleidsmakers. Daarnaast adviseer ik op verzoek lotgenoten die meer informatie willen of op zoek zijn naar een hulpverlener met kennis over PTSS en of PRS; de persisterende-rouwstoornis.